تا همین چند سال پیش، متخصصان معتقد بودند کودکان 1 تا3 ساله، درک درستی از دوستی ندارند و بازی کردن آنها در کنار هم دیگر به معنای ارتباط اجتماعی شان نیست.
آنها مانند دو خط موازی، صرفا کنار هم هستند اما هر کدام شان جداگانه بازی می کنند. اما نتایج تحقیقات جدید، نظر متخصصان را تغییر داده. تازه ترین پژوهش ها حاکی از آن است که در فاصله1 تا 2سالگی، ارتباط کودک با هم سن وسالانش مانند آزمایشگاه روابط اجتماعی است. کودک در این سال های ابتدایی زندگی اش یاد می گیرد که مثلا پرتاب کردن اسباب بازی ها با یک دوست بسیار لذت بخش است. کودکان هنگام بازی، حرکات و رفتار یکدیگر را تقلید می کنند و تاثیرات رفتار های دیگری بر محیط را یاد می گیرند. این مطلب نگاهی می اندازد به اصول دوست یابی کودکان از ? تا ? سالگی.
از 1تا2 سالگی
قبل از اینکه یک گردان کودک 18ماهه را به خانه تان دعوت کنید تا با فرزندتان دوست شوند، به خاطر بسپارید که قرار است با بچه های بسیار کوچکی سر و کار داشته باشید که اولین تجارب اجتماعی خود را آغاز کرده اند و هنوز دامنه احساس محبت و هم دلی شان خیلی محدود است. کودکان در این سن مثل غارنشین ها رفتار می کنند. ممکن است ابتدا اسباب بازی شان را به کودک دیگر تعارف کنند و چند دقیقه بعد با همان اسباب بازی کودک مقابل شان را کتک بزنند!
- شراکت و مشکلات: در دوستی کودکان آداب معاشرت و ادب اجتماعی معنا ندارد. تمرکز اصلی کودکان اشتراک بازی ها و اشیای اطراف است. آنها معذرت خواهی و احترام متقابل را نمی شناسند. اگر چیزی توجه کودک را جلب کند، می رود و از دست هم بازی اش بیرون می کشد. آنها هنوز قادر نیستند به کودک دیگری نگاه کنند و با خود فکر کنند که: «اون از عروسک من خوش اش اومده و داره باهاش بازی می کنه، بذارم بازی اش تموم شه بعد می رم عروسکو برمی دارم...»
- زمان بازی: سعی کنید زمانی را برای بازی فرزندتان در نظر بگیرید که خسته و گرسنه نباشد تا بهانه نگیرد و با انرژی به تجربه های مشترک با هم سن و سال هایش بپردازد.
- تعداد هم بازی ها: بچه های کوچک در گروه های دو نفره بهتر بازی می کنند زیرا در بازی دو نفره، دیگر مشکل کم توجهی و توجه بیشتر به یک نفر مطرح نیست.
-اسباب بازی های مشابه: در این سن و سال کودکان دوست دارند از یکدیگر تقلید کنند. سعی کنید اسباب بازی های مشابهی را در دسترس آنها قرار دهید تا هنگام بازی سر یک ماشین و یا عروسک داد و بیداد راه نیفتد.
- مراقبت والدین: هنگامی که تمام پایه های بازی را برای فرزندتان ریختید، نباید او و هم بازی اش را به حال خود رها کنید. شما و والدینِ دیگر هم بازی ها باید مراقب باشید که بازی بچه ها جریان آرامی داشته باشد و اگر سر یک اسباب بازی دعوا شده سر بچه ها را به چیز دیگری گرم کنید. می توانید دو تا اسباب بازی تقریبا مشابه را به فرزندتان بدهید و او را تشویق کنید تا یکی از آنها را به هم بازی اش بدهد. در این صورت کودک می فهمد قرض دادن اشیا خطرناک نیست.
- از 2تا3سالگی
از این سن به تدریج روابط اجتماعی کودک پیشرفت می کند که مهم ترین آن احساس وفاداری است. اگر دوستی درد داشته باشد، کودک می رود او را می بوسد و نوازش می کند. مفهوم «اشتراک» کم کم در ذهن کودک شکل می گیرد. آنها با اشتیاق اسباب بازی هایشان را به هم بازی ها نشان می دهند و آنها را تشویق می کنند آنها را بردارند و بازی کنند.
- دوست صمیمی: نباید انتظار دوستی های صمیمی دوران دبستان را از فرزندتان داشته باشید اما از این سن، کودک، کودک دیگری را که با او علاقه و سلیقه های مشترکی دارد، انتخاب می کند و با او صمیمی می شود. آن دو از یکدیگر تقلید می کنند و یک جای کوچک را که فقط خودشان دو تا در آن، جا شوند پیدا می کنند. این مکان، قلمروی آنهاست. آنها در این قلمرو برای هم آواز می خوانند، قصه می گویند، می خندند، بازی می کنند و همدیگر را عصبانی می کنند و گاهی با هم قهر می کنند.
- نظارت بزرگ ترها: وقتی فرزندتان دوستی پیدا کرد بهتر است دوست فرزندتان را به خانه دعوت کنید و با والدین او رابطه داشته باشید. در این صورت فرزندتان احساس امنیت می کند و می تواند کم کم تنهایی هم به خانه آنها برود و بهانه شما را نگیرد.
منبع: parents
