ماه بالاي سر ابادي است

اهل ابادي در خواب

روي اين مهتابي خشت غربت را مي بويم

باغ همسايه چراغش روشن

من چراغم خاموش

غوک هامي خوانند

مرغ حق هم گاهي

کوه نزديک من است پشت افراها،سنجدها

و بيابان پيداست

سنگ ها پيدا نيست گلچه ها پيدا نيست

سايه هايي از دور مثل تنهايي اب ، مثل اوز خدا پيداست

ياد من باشد هر چه پروانه که مي افتد در اب ، زود از اب بردارم

ياد من باشد کاري نکنم که به قانون زمين بر بخورد

ياد من باشد تنها هستم

ماه بالاي سر تنهايي است